zoektocht naar de Kleverenborch

Het is een beetje een teleurstelling. Bij de grote zwarte bomen die boven me uit tornen is geen steen te bekennen. Na de lange tocht door de Millingerwaard die wordt heringericht voor de waterveiligheid wist ik dat ik de 8400 jaar oude stammen zou tegenkomen. Maar ik had gehoopt ook de 1 meter dikke en hoge brokstukken van oude muren te vinden die Rijkswaterstaat in 1995 in de bocht bij Erlecom zou hebben opgebaggerd. De hond is moe en heeft het koud. Ik ben niets wijzer.
Dat er oude muren waren opgebaggerd las het in een artikel in NRC Handelsblad van 21 november 1996. Ik stuitte op het artikel omdat ik nieuwsgierig was naar de burcht die ongeveer daar gestaan moest hebben waar ik woon, naast manege De Kleverbergh in Erlecom. Althans, dat stelt de archeologische waardenkaart van de gemeente. Ik was op onderzoek gegaan en uiteindelijk in de Millingerwaard beland.
Na een blik om een uit de kluiten gewassen bramenbos maakt mijn hart een sprongetje. Daar, bij wat boompjes, liggen elf grote stukken muur. De bakstenen waaruit ze bestaan zijn groot: 25x14x6 centimeter. De stukken muur zijn in dikte drie lengtes lang, ongeveer 80 centimeter. De lengte varieert van 70 centimeter tot 2,5 meter.
De Kleverburg gevonden dus? Een voorlopig hoogtepunt na een uitgebreide zoektocht langs allerlei bronnen. Want nadat ik het NRC-artikel vond was ik benieuwd waar die stukken fundament gebleven waren, en eigenlijk ook waar ze precies gevonden waren. Tot dan toe wist ik niet beter dat de burcht had gestaan waar nu de Waal stroomt, net buitendijks van de huidige manege.
Gesterkt door de archeologische waardenkaart op archeologieinnederland.nl en de gemeentelijke verwachtingskaart voor cultuurhistorie (8MB) en archeologie (10MB). Daarop staat op die plek een 'versterkte woonplaats' ingetekend.

Maar het blijkt anders te zijn.

Rapport

Ik belandde overigens niet zomaar in de Millingerwaard.

Via Linkedin kwam ik de projectleider op het spoor die betrokken was bij de bochtverbreding in Erlecom in 1995 en 1996. De werkzaamheden waarbij de stukken muur waren opgebaggerd. Ik mailde hem, een professor Maritieme Archeologie in Groningen, werkzaam voor de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, en kom tegelijkertijd de medewerker op het spoor van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed die destijds de opgebaggerde oerbomen onderzocht.

Dan belandt het rapport van de vondst van bomen en stukken muur van Stichting Ark in mijn mailbox, met de vindplaats van beide. Het bevestigt mijn vermoeden.

lees hier verder.